گاه می بایست
از میانِ انعکاسِ نور
لابه لایِ روزنه ی پنجره ی اتاقی نمور
لبخندِ ملیحِ خدایی را یافت . . .!
گاه باید,
برایِ زنده ماندنت حتی
بهانه هایِ تازه پیدا کنی
حرف هایِ تازه ...
رنگ هایِ تازه ...
و گاهی نیز,
عشق هایِ تازه . . .!
اما من ,
با مرورِ خیالاتِ کهنه ام
همچنان خوشم!
مرا به حالِ خودم بُگذار , روزگار!
(بی نشان)
پ.ن :
+ هنوز هم یادت ,یادآورِ آرامشِ نداشته ی من است !
+ خدا کند رفتنت , دروغ باشد !
نظرات شما عزیزان: